Η Ένωση Ελλήνων Χημικών με τη συμπαράσταση των καθηγητών του Τμήματος Χημείας του Ε.Κ.Π.Α., πραγματοποίησε τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του καθηγητή Τρύφωνα Καραντάση.

Το πρακτικό μέρος της διοργάνωσης είχαν αναλάβει οι συνταξιούχοι Χημικοί Ανδρέας Παπαγεωργίου, Δημήτριος Χούλης και ο εκλιπών έκτοτε Θανάσης Κοντοράβδης, φοιτητές του και οι τρεις, με τη συμπαράσταση του κ. Ιωάννη Αποστολόπουλου, Προέδρου του Συλλόγου Λεβιδιωτών και συμπατριώτη του. Όλόκληρη η εκδήλωση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Χημικά Χρονικά».

Ο Τρύφων Καραντάσης γεννήθηκε στο Λεβίδι Αρκαδίας (1886). Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παίρνοντας το πτυχίο της Φαρμακευτικής (1909). Μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι αποκτώντας αρχικά το πτυχίο του Εργαστηρίου των Νομισμάτων και Μετάλλων και αναγορεύθηκε στη συνέχεια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου.

Επιστρέφοντας οριστικά στην Ελλάδα ανέλαβε σπουδαίες αποστολές, όπως Στρατιωτικός Φαρμακοποιός, Αστυχημικός Αθηνών και Θεσσαλονίκης, καθηγητής Χημείας στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή και στη Σχολή Υγειονομικών Αξιωματικών. Παράλληλα, το 1928, εκλέγεται πρώτος καθηγητής της Γενικής Χημείας στο Α.Π.Θ. και το 1939 εκλέγεται καθηγητής της Ανόργανης Χημείας στην τότε Φυσικομαθηματική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α.

Στη διάρκεια της Ακαδημαϊκής θητείας του διετέλεσε Πρύτανης του Α.Π.Θ. (1935-36), Κοσμήτωρ της Φυσικομαθηματικής και των δύο Πανεπιστημίων (1946) καθώς και Υπουργός Μεταφορών στη μεταπολεμική Κυβέρνηση Βούλγαρη (1945-46). Τελειώνοντας την πανεπιστημιακή του καριέρα εξελέγη δύο φορές Πρόεδρος της Ε.Ε.Χ. (Απρ. 1959 - Απρ. 1963). Ήταν μέλος της Γαλλικής Χημικής Εταιρείας, μέλος της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Βιομηχανικής Χημείας της Γαλλίας, έχει δε παρασημοφορηθεί τόσο από το Ελληνικό όσο και από το Γαλλικό Κράτος.

Στα επιτεύγματά του κατά την προεδρία του στην Ε.Ε.Χ. ήταν η απόκτηση της ιδιόκτητης στέγης της στην οδό Κάνιγγος 27, της «Στέγης του Χημικού», με διοργάνωση συνεδρίων και άλλων εκδηλώσεων για συλλογή χρημάτων και ο διορισμός για πρώτη φορά, μεγάλου αριθμού χημικών στη μέση εκπαίδευση (Ιαν. 1960), κατανικώντας τις αντιρρήσεις τού τότε Υπουργού Παιδείας.